Een Goedemorgen Met...

Daan Asser, hoogleraar burgerlijk procesrecht / voorzitter bij Stichting Grote Kerk Naarden.

Contrabassist Wilmar de Visser werd in 1972 geboren in Den Helder, nam al gauw de wijk naar Utrecht om contrabas te studeren bij Peter Stotijn, en rondde die opleiding met hoogste onderscheiding af. In Hannover vervolgde hij daarna zijn studie. Al tijdens zijn Conservatoriumstudie maakte Wilmar deel uit van het European Youth Orchestra onder grootheden als Haitink, Rostropovitsj en Ashkenazy. Wilmar is als 2e Solo-Contrabassist verbonden aan het Radio Filharmonisch Orkest, en ? ondanks de snaren ? aan het Nederlands Blazers Ensemble. Als veelzijdige bassist is Wilmar niet alleen een groot ambassadeur van zijn instrument, hij is ook een onvermoeibaar organisator van muzikale ensembles en initiatieven. Samen met violiste Sonja van Beek richtte hij in 2002 het Ensemble Caméleon op, dat met topmusici uit de Nederlandse orkesten in grotere bezettingen kamermuziek speelt. Én hij is initiator en oprichter van Splendor, een muziekgebouw dat gerund wordt door 50 gelijkgestemde maar zeer uiteenlopende musici. Samen met

Zingende dichter, poëtische zanger, klankkunstenaar, componist: het is lastig om muzikant Spinvis in woorden te vangen. In 1961 wordt hij als Erik de Jong geboren in Spijkenisse, en zijn beide ouders zijn ook muzikant: vader speelde gitaar, en moeder hawaïgitaar en ukelele. Al voordat Erik op het Conservatorium van Rotterdam de opleidingen Slagwerk en Compositie begint, speelt hij al in de band van zijn broer, en na twee jaar verlaat hij het conservatorium weer om zich volledig op zijn eigen muziek te richten. Als Spinvis heeft De Jong een breed muzikaal palet: hij bespeelt alles met een toetsenbord: piano, synthesizer, orgel en computer, maar ook gitaar, slagwerk en zang. Spinvis heeft een vaste groep musici om zich heen, maar werkte ook samen met Ed Spanjaard en het Nieuw Ensemble, en componeert filmmuziek ? zoals voor de verfilming van het boek van Griet op de Beeck, Vele Hemels boven de 7e, die deze week in première gaat. Daarnaast tourt Spinvis momenteel door Nederland met muziek van zijn album Trein Vuu

Jetty Mathurin (1951, Paramaribo) is van huis uit onderwijzeres en logopediste. Eind jaren ´80 maakt Jetty een carrièreswitch naar de theater? en televisiewereld. Zij heeft al 11 succesvolle solocabaret programma's op haar naam staan. Ook schittert zij begin 2016 in het toneelstuk ?A raisin in the sun?. Momenteel tourt zij door het land met de voorstelling 'De overdracht'. Grote bekendheid krijgt Jetty in de rol van Smorrie in de dramaserie ?Vrouwenvleugel?, winnaar van de Televizier-ring 1994. Ook heeft de actrice rollen in ?Oppassen?, ?Bradaz?, ?Costa?, ?Baantjer?, ?Blauw Blauw?, ?Otje? en ?Klokhuis?. Op het witte doek is ze o.a. te zien in de succesvolle film ´Madame Jeanette´, de bekroonde korte film ?You II? en ?Dag?. Ook speelt zij een hoofdrol in de kinderfilm ?Oma is gek!? die genomineerd wordt voor de internationale prestigieuze Prix de Jeunesse. Jetty heeft naast een de Televizier-ring met Vrouwenvleugel, ook diverse andere onderscheidingen ontvangen.

Barbara Visser wordt in 1966 geboren in Haarlem, en studeert fotografie en audiovisuele beeldende kunst in Amsterdam, Maastricht en New York. Fotografie, film, video, tekst, drukwerk en performance ? vele genres verbindt Visser in haar werk. Behalve kunstenaar is zij ook docent geweest bij diverse kunst? ontwerp? en architectuuropleidingening Nederland en daarbuiten. Bovendien was Barbara Visser van 2014 tot 2017 voorzitter van de Akademie van Kunsten van de KNAW, opgericht om de banden tussen kunst en wetenschap aan te halen, en om kunst en maatschappij, en de kunsten onderling, dichter bij elkaar te brengen. Werk van Visser is momenteel te zien in Het Stedelijk Museum in Amsterdam in de tentoonstelling I?m a Native Foreigner en in NEST Den Haag in de tentoonstelling On Speaking Terms. Ook werkt ze aan de film The End of Fear, die in het voorjaar van 2018 zal worden uitgezonden door de VPRO. Visser heeft het nu heel druk als interimartistiek directeur van IDFA, het International Documentary Filmfestival Amst

Frederik Heemskerk werd geboren in 1939. Hij deed eindexamen op het Vossius gymnasium in Amsterdam en studeerde rechten in Leiden. Zijn loopbaan was afwisselend. Hij eindigde zijn militaire diensttijd als inlichtingenofficier. Daarna trok Heemskerk de wijde wereld in. In New York werkte hij voor het studenten-reisbureau NBBS. Na een advocatenstage in Rotterdam belandde hij bij de KLM. Daar bracht hij tien jaar door, waarvan drie in Kenia. In 1980 keerde Heemskerk terug in de wereld van de Nederlandse rechtspraak. Hij begon toen als officier van justitie in Amsterdam. Later werd hij algemeen secretaris van de Orde van Advocaten. Vanaf 2001 werkte Heemskerk als raadsheer in de strafsector van het Haagse gerechtshof, een functie die hij tot zijn 70e vervulde. Ook in de wereld van de muziek is Heemskerk geen onbekende. Zo was hij onder meer voorzitter van de Willem Mengelberg Society. Twee jaar geleden publiceerde hij het boek Dossier Willem Mengelberg, de geschiedenis van een zuiveringszaak, over het naoorlogse

Maxim Februari, pseudoniem van Maximiliaan Drenth, (1963), is een Nederlands filosoof, jurist, schrijver en columnist. Februari studeerde kunstgeschiedenis, filosofie en rechten aan de Universiteit Utrecht. In 1989 kwam onder het pseudoniem M. Februari zijn eerste roman uit, De zonen van het uitzicht, waarvoor hij het daaropvolgende jaar de Multatuliprijs ontving. Omdat hij volgens eigen zeggen te jong was om de rest van zijn leven proza te schrijven, aanvaardde Februari in 1991 een positie als aio aan de Katholieke Universiteit Brabant. Hij deed onderzoek naar economie en ethiek, wat resulteerde in de dissertatie Een pruik van paardenhaar & Over het lezen van een boek, Amartya Sen en de Onmogelijkheid van de Paretiaanse liberaal.

Fre?nk van der Linden (Hillegom, 14 oktober 1957) is een Nederlandse journalist, bekend van radio (Kunststof), televisie (DWDD, Brandpunt) en andere media (de Volkskrant). In 2016 maakte Van der Linden samen met Gise?la Marrant de documentaire Het spoor naar Auschwitz. De Volkskrant roemde hem als ?de gelijke van legendarische interviewers als Bibeb en Ischa Meijer?.

Aan het woord is Nicolien Mizee. Zij wordt in 1965 geboren in Haarlem, debuteert in 2000 met het boek Voor God en de Sociale Dienst, en haar tweede roman Toen kwam moeder met een mes werd in 2004 genomineerd voor de Libris Literatuurprijs. ?Voor NRC Handelsblad schreef ze de veelgelezen column ?Schrijfles?, over haar ervaringen als lerares proza schrijven. Die verzamelde columns verschijnen in 2009 onder de titel Schrijfles. In juli van dit jaar komt haar laatste boek De Kennismaking, Faxen aan Ger uit. Sinds Mizee in 1994 les in scenarioschrijven kreeg van Ger Beukenkamp, stuurt zij hem faxen. Deze brieven, die ze bijna dagelijks aan haar leermeester schrijft, en die Ger Beukenkamp nooit beantwoordde, lezen als een dagboek; over haar haar worsteling met de sociale dienst, geld, vrienden, familie, het schrijven en met relaties. Samen met haar zus Xandra maakt ze eens in de twee jaar een pastiche-opera. Twee jaar geleden ging die over het rampenschip Costa Concordia. Dit jaar nog brengen zij een nieuwe opera

In 1986 werd Daan Heerma van Voss geboren, in Amsterdam, de stad waar hij ook naar school ging en Geschiedenis studeerde. 25 jaar oud was hij toen hij journalistiek-prijs De Tegel won, voor de interviews die hij samen met Daniel van der Meer schreef voor De Groene Amsterdammer. Die interviews zijn gebundeld uitgekomen onder de titel Het Decennium. Naast langere journalistieke verhalen schreef hij al korte verhalen, en in 2010 debuteerde hij als romanschrijver met Een Zondagsman. Het boek werd genomineerd voor de Anton Wachterprijs. Romans, novelles, bloemlezingen en journalistieke stukken bleven in een gestage stroom volgen ? al moeten we zijn werk niet verwarren met dat van zijn jongere broer Thomas, met wie hij in 2015 samen de thriller Ultimatum schreef. ?Ze hebben het altijd over noodzaak in fictie, noodzaak dit en noodzaak dat? Dit boek IS noodzaak. Steengoed?, liet Jan van Mersbergen optekenen over het boek De Vergeting van Daan Heerma van Voss. Adriaan van Dis zei over De Laatste Oorlog, dat in 2016 ve

Rossini heeft ein-de-lijk zijn pianist gevonden, juichden de Italiaanse critici over pianist Paolo Giacometti. Niet voor niets: als eerste pianist ooit nam hij het gehele piano-oeuvre van de componist op, in totaal acht CD?s, die veel internationale lof oogsten. Maar Giacometti - geboren Milanees, maar getogen Nederlander- speelt ook veel buiten de studio: Zowel als solist als kamermusicus treedt hij wereldwijd op inde grote concertzalen met vooraanstaande dirigenten en orkesten. Niet alleen opde concertvleugel, maar ook op authentieke instrumenten. Zijn schat aan ervaringen inzichten deelt hij met de nieuwe generatie pianisten in Dusseldorf, waarhij als professor is verbonden aan de Robert Schumann Hochschule. Op een ochtend als deze zit hij meestal in de auto, op weg naar een voetbal of hockeywedstrijd van een van zijn vier kinderen. Dan even geen Radio 4 in de auto, maar hun keuze: Slam FM. Symfonieën komen vanochtend niet aan bod. Die heeft Giacometti gemakshalve terzijde geschoven: De pianomuziek en kam

Beatrix op een postzegel en een munt, Gerard Reve voor zijn huis in Friesland, een puberende Willem Alexander, Joop den Uyl op campagne: de portretten van fotograaf Vincent Mentzel zijn zo mogelijk nog bekender dan zijn eigen naam. Na een periode als freelancer is Mentzel vanaf de jaren ?70 staffotograaf van NRC Handelsblad. Een karrenvracht aan prijzen en onderscheidingen zou volgen: World Press Photo Beste Nederlandse Persfoto, De ZilverenCamera, De Erasmusspeld en de Ridderorde, om er maar een paar te noemen. Nadat hij de Haagse politiek als werkveld verliet, richtte hij zijn lens op het buitenland in uitvoerige reisverslagen, maar ook kunstenaars poseren voor hem: schrijvers, dichters, én musici van verschillende pluimage. Vanochtend zal hij niet alleen uit zijn eigen muziekcollectie werken kiezen, maar ook vertellen over zijn bijzondere ontmoetingen met tal van solisten en dirigenten die hij door de decennia portretteerde.

Na de toneelschool begon Romana Vrede haar loopbaan bij Onafhankelijk Toneel. Daarna speelde ze bij verschillende gezelschappen, waaronder Maas Theater en Dans, tot ze in 2011 in MightySociety9 met Eric de Vroedt ging werken. Toen hij naar het Nationale Theater overstapte, ging ze mee. Vorig jaar maakte ze zelf de voorstelling 'Who's afraid of Charlie' over haar zwakbegaafde, autistische zoon Charlie. Het komende half jaar speelt ze bij het Nationale Theater in The Nation de rol van Mariam, de moeder van een uit de Schilderswijk verdwenen moslimjongetje. The Nation onderzoekt in zes afleveringen wat er met hetj ongetje is gebeurd en wie er bij de verdwijning betrokken is. Maar eerst is ze op het Theaterfestival in Amsterdam van 29 augustus tot en met 15 september te zien in enkele voorstellingen van Race.

Ben van Berkel is een Nederlands architect. Hij studeerde aan de Rietveld Academie in Amsterdam en behaalde in 1987 cum laude zijn diploma van de Architectural Association in Londen. Samen met Caroline Bos richtte hij in 1988 Architectuurbureau van Berkel en Bos op. In 1998 richtten zij een nieuw bureau op: UNStudio (United Net). UNStudio is een netwerk van specialisten in architectuur, stedenbouw en infrastructuur. Van Berkel ontwierp onder andere de Erasmusbrug in Rotterdam, het Agoratheater in Lelystad, het Mercedes-Benzmuseum in Stuttgart, een loft in New York City, een warenhuis in Seoel en het station Arnhem Centraal. Naast zijn architectuurpraktijk geeft Ben van Berkel les aan verschillende universiteiten in binnen- en buitenland. Zo begeleidde hij Diploma Units van het Berlage Instituut in Rotterdam (1992-1993) en de Architectural Association in Londen (1999). Voordat hij in 2001 als decaan werd aangesteld bij de Städelschule Architecture Class in Frankfurt, was hij als gasthoogleraar verbonden aan on

Micha de Winter (1951) is verbonden aan de opleiding Pedagogiek van de Universiteit Utrecht. Vanaf 2004 bekleedt hij de facultaire Langeveldleerstoel Maatschappelijke Opvoedingsvraagstukken. Hij publiceerde o.m. Kinderen als Medeburgers, (1995), Het Alziend Oog van de Leerling, impressies over opvoeding, normen en waardering op school (1997), Beter Maatschappelijk Opvoeden: hoofdlijnen van een eigentijdse participatie-pedago­giek (2000), en ?Verbeter de wereld, begin bij de opvoeding: vanachter de voordeur naar democratie en verbinding (2011). Micha de Winter doet met zijn promovendi en collega?s onderzoek naar o.a. democratische burgerschapsvorming en radicalisering. In 2013 won hij de publieksprijs van de Universiteit Utrecht. Van 2001 tot 2012 was hij lid van de Raad voor Maatschappelijke Ontwikkeling. Momenteel is hij voorzitter van de Commissie Geweld in de Jeugdzorg, die in opdracht van het kabinet onderzoek doet naar mogelijk geweld dat tussen 1945 en heden tegen minderjarigen is gepleegd in pleeggezin

In 1998 studeerde Maria Kraakman (1975) af aan de Toneelschool Arnhem, waarna ze als vast actrice bij Toneelgroep Oostpool speelde. Met ingang van het seizoen 2015-'16 trad ze toe tot het vaste ensemble van Toneelgroep Amsterdam. In 2005 won zij een Gouden Kalf voor haar verstilde rol in de film Guernsey van Nanouk Leopold. In 2008 en 2009 was Kraakman te zien in de solovoorstelling Anoniem van Nataliya Golofastova, waarvoor zij in september 2009 de Gouden Kniertje won. In 2010 won ze de Theo d'Or voor haar rol in Orlando, waarna haar geschilderde portret werd opgenomen in de eregalerij van de Stadsschouwburg Amsterdam.

Professor Scherder is hoogleraar Neuropsychologie aan de Vrije Universiteit Amsterdam, en geeft daar leiding al tal van onderzoeken: slaapritme, humeur en het herstel van hersenschade bij sporters. Naast zijn academische werk richt Scherder zich op een veel breder publiek van lezers, kijkers en luisteraars, met lezingen en colleges over het effect van muziek op de hersenen. Zo is hij regelmatig te gast in De Wereld Draait Door, en verscheen in april zijn boek Singing in The Brain, waarin hij aan de hand van tal van case-studies de werking van de hersenen voor de leek verklaart. Als kind speelde Scherder piano, maar onlangs heeft hij zich een nieuw doel gesteld: vioolspelen. Alleen bij het schrijven van Singing in the Brain schortte hij tijdelijk de studie op, maar inmiddels heeft hij zijn tanden gezet in het concert van Oskar Rieding. Dat gaan we vanochtend niet horen, maar Scherder heeft 13 prachtige stukken gekozen, aan de hand waarvan hij ons door ons eigen brein heen leidt.

Eric Moormann werd in 1955 geboren in Boxmeer, en studeerde en promoveerde aan de Katholieke Universiteit van Nijmegen - tegenwoordig de Radboud Universiteit. Daar is Moormann nu Hoogleraar Klassieke Archeologie. Ruim 15 jaar was hij docent Klassieke Archeologie aan de Universiteit van Amsterdam, en in die periode is hij ook verbonden geweest aan de Nederlandse Instituten van Rome en Athene. Moormann geldt als autoriteit in de archeologie van Rome, Pompeii en Herculaneum en leidt opgravingen aan de Via Appia. Voor een breder publiek publiceerde hij populaire naslagwerken als ?Van Achilles tot Zeus? en ?Van Alexandros tot Zenobia?, over de kunsthistorische verbeelding van klassieke mythologie en geschiedenis. Ook opera?s met thema?s uit de mythologie en oude zijn daarin opgenomen, wat blijk geeft van zijn grote liefde voor muziek. In 2015 verscheen van zijn hand ?Pompeii?s Ashes?. Het boek verhaalt over 250 jaar archeologie op deze beroemde site, maar ook over de manier waarop Pompeii werd beschreven door kuns

Als kind was Van de Vendel (1964) geen fervent lezer. Toen hij wat ouder werd, ging hij echter steeds meer lezen. Vooral de boeken van Guus Kuijer, Paul Biegel, Wim Hofman, Els Pelgrom en de jeugdromans van Imme Dros vond hij aantrekkelijk. In 1996 publiceerde Edward van de Vendel zijn eerste kinderboek. Sinds 2001 is hij fulltime schrijver. Inmiddels heeft Edward van de Vendel een heel breed oeuvre. Behalve gedichten schrijft hij ook jeugdromans, toneel en non-fictie. Tevens schrijft hij liedjesteksten en teksten voor prentenboeken. Soms waagt Edward zich zelfs aan het schrijven van informatieve boeken, over onder andere de voetbalclub Ajax.

Dick Swaab, is arts, Emer. Hoogleraar Neurobiologie, Univ. van Amsterdam (AMC). Hij studeerde geneeskunde aan de Univ. van Amsterdam, promoveerde tijdens zijn studie in 1970 en was Directeur van het Nederlands Instituut voor Hersenonderzoek van 1978 tot 2005 en oprichter en directeur van de Nederlandse Hersenbank tot 2005. Hij is momenteel teamleider in het Nederlands Herseninstituut van de onderzoeksgroep 'Neuropsychiatrische stoornissen', Qiu Shi (= Op Zoek naar de waarheid) Professor in de Zhejiang Univ., Hangzhou, China en Gast hoogleraar in drie andere universiteiten in China. Hij publiceerde meer dan 580 wetenschappelijke SCI-artikelen, 200 hoofdstukken in boeken, redigeerde 70 boeken en was promotor van 85 promovendi waarvan er nu 20 hoogleraar zijn geworden. Hij publiceerde de uit twee delen bestaande monografie ?The Human Hypothalamus?, die in de Handbook of Clinical Neurology serie verscheen, Elsevier, Amsterdam. Swaab's H-factor is 84. Swaab publiceerde de bestseller: ?Wij zijn ons Brein?, waar mee